You ‘ve got mail - Ειρήνη Λεγάκη

 «You ‘ve got mail» αναφώνησε το iphone  του Πο και διέκοψε τη μεσημεριανή του σιέστα – ευτυχώς κάποιες παλιές συνήθειες έμεναν ακόμη αναλλοίωτες.
«Αγαπητέ ξάδερφε, καιρό έχουμε να ιδωθούμε. Σε καλώ λοιπόν το μεσημέρι της Κυριακής στη γιορτή του τρύγου. Θα χαρώ να σε δω. Ντίκι».

Και μια και δυο χτένισε ο Πο τα μουστάκια του, φόρεσε τη μάσκα οξυγόνου και κίνησε για το μετρό. Το Μαύρο Πάνεφος είχε σκεπάσει εδώ και δύο εβδομάδες τα βόρεια προάστια της πόλης και δεν έλεγε να φύγει. Μέρα ή νύχτα ήταν ένα και το αυτό.

Στο χωριό φυσούσε αλλιώς ο αέρας και ένας μεγάλος λαμπερός ήλιος σκόρπιζε τις ζεστές του αχτίδες. Ο Πο έτριψε τα μάτια του και χρειάστηκε αρκετά λεπτά για να συνηθίσει αυτό το φως.

Στο σπίτι πράγματι είχε στηθεί πανηγύρι. Γέλια και μουσικές από βιολιά. Καρό τραπεζομάντηλο και ένα τσαμπί ζουμερά κόκκινα σταφύλια. «Κόπιασε ξάδερφε! Μεγάλη γιορτή έχουμε: 5^η επέτειος κατάργησης των φυτοφαρμάκων στα αμπέλια μας!»

Ο Πο τσίμπησε μια ρώγα απ’ το τσαμπί, τη δάγκωσε διστακτικά και ένα μικρό πυροτέχνημα αρωμάτων και γεύσεων έλαβε χώρα στο στερημένο του στόμα. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του μα και ενοχές το μυαλό του. Και τώρα; Τώρα τι;

Στάλες ιδρώτα έκαναν την εμφάνιση τους στο μέτωπο του. Τα πίσω πόδια άρχισαν να τρέμουν. Χίλιες σκέψεις κλωθογύριζαν στο νου του. Τι δουλειά είχε αυτός εκεί; Η γλυκιά περιποίηση της κυρίας του Ντίκι φάνταζε τώρα φορτική και η μουσική έμοιαζε με θόρυβο. Οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν στην κουρελού κουδούνιζαν μες στο κεφάλι του που πια κόντευε να σπάσει. ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΧΕ ΑΥΤΟΣ ΕΚΕΙ; Ήθελε τη γυάλα του! Κρίση πανικού. Έγινε καπνός.

Και μια και δυο πήρε ο Ντίκι το ποδήλατο του, πέρασε από λιβάδια και βοσκοτόπια, βουνά και λαγκάδια ώσπου έφτασε στο σταθμό του μετρό που θα τον οδηγούσε στην πόλη. Άτιμο πράγμα ο υπόγειος σιδηρόδρομος… σε πάει απ’τον έναν κόσμο στον άλλο, από το άσπρο στο μαύρο στο πι και φι, μα χάνεις τη διαδρομή…και λες «Πώς έφτασα ως εδώ;!»

Οδός Πειραματιστών 31. Αποτύπωμα ουράς και σάρωση κυνόδοντα άνω γνάθου για να σου επιτραπεί η είσοδος ως συγγενής. Άσπρο παντού, αυστηρές τετράγωνες γραμμές και λευκό τεχνητό φως. Γυάλες μικρές και μεγάλες, πολλές γυάλες παντού. Μέσα σε αυτές και ο ξάδερφος!

Ώρα 14:02 ακριβώς: σειρήνες άρχισαν να χτυπούν, τα φώτα να αναβοσβήνουν και άνθρωποι με λευκές ρόμπες να τρέχουν πέρα δώθε. Ώρα για φαγητό! Σε χάπι ροζ οι πρωτεΐνες, σε χάπι κίτρινο οι υδατάνθρακες, σε μια μπλε κάψουλα τα ω-3 λιπαρά και μια πολυβιταμινούχα ένεση. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Χρόνος κατανάλωσης: 2’ και 23’’. Και το στομάχι γεμάτο…να ‘ναι καλά τα ενζυματικά Ε469.

Ο Ντίκι έφυγε κακήν κακώς και ορκίστηκε να μην ξαναγυρίσει ποτέ…μονάχα με πανό στα χέρια και τη φωνή των πολλών μαζί του.