Το λουλούδι στο ποτάμι - Τζένη Καβούκη

-‘ Νάτην η ‘οπτασία’! μονολόγησε το Αγόρι καθώς είδε την αέρινη φιγούρα της κόρης από την απέναντι μεριά του ποταμού.
Την έλεγε ‘οπτασία’ γιατί πάντα φορούσε ένα άσπρο μακρύ φόρεμα και τα ξανθά μαλλιά της πολλές φορές σκέπαζαν το πρόσωπό της. . Εκείνος στην φαντασία του είχε φτιάξει την μορφή της ….ένα λιγνό πρόσωπο με μεγάλα γαλανά μάτια και όμορφο ροδαλό στόμα…Πολλές φορές έτσι όπως την παρατηρούσε να κάθεται πάνω στο ίδιο βραχάκι, να λύνει τα σανδάλια της ,να βουτά τα άσπρα της πόδια στο νερό ευχόταν να ήταν το ποτάμι  αυτός για να μπορεί να την αγγίξει…Όμως το ποτάμι ήταν το σύνορο του ενός χωριού από το άλλο … εκεί κατέβαινε κάθε μέρα να βοσκήσει τα πρόβατα του θείου του…και έτσι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.

Φορές-φορές το Κορίτσι σήκωνε το κεφάλι και το έστρεφε προς το μέρος του. Και έμενε  ασάλευτη… να τον κυττά … Και τότε εκείνος στον νου του έφτιαχνε μια γέφυρα  για να συναντιούνται … μιλούσαν ως που σκοτείνιαζε ή απλά κυττάζονταν χωρίς να μιλούν τα στόματα αλλά μόνο οι καρδιές τους. Αυτό ήταν στην φαντασία του…ως πίστευε…

…Τότε  την χώρα κυβερνούσε ένας καλόκαρδος βασιλιάς με την στρίγγλα αδελφή του. Αυτός ο βασιλιάς είχε κάνει ένα αγόρι  σκληρόκαρδο και αυτό σαν την θεία του…που την αγαπούσε σαν μάνα..μια που η πραγματική δεν τον άντεξε …και έφυγε από το παλάτι μια μέρα και κανείς δεν ξανάκουσε για αυτήν.. Το μελλοντικό βασιλόπουλο…ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος  …όμως κανείς δεν έκανε σχόλια μπροστά στον βασιλιά…την στιγμή που το ετοίμαζε για διάδοχό του…και την στιγμή που ήθελε  να βρή και μια όμορφη κόρη από τα χωριά για να γίνει  βασίλισσα …Βγήκε λοιπόν φιρμάνι να μαζευτούν  οι όμορφες κοπέλλες…

Μάταια οι γονείς της  ’Οπτασίας’ της έλεγαν πως με την ομορφιά της θα θάμπωνε το βασιλόπουλο και θα γινόταν ασυζητητί αυτή βασιλοπούλα…εκείνη με το που τους άκουγε φόραγε βιαστικά τα σανδάλια της και έτρεχε στο ποτάμι …εκεί καθόταν και κύτταζε αμίλητη το Αγόρι που καθόταν και εκείνο απέναντι και την έβλεπε…με τα μάτια της φαντασίας της γινόταν ένα λευκό λουλουδάκι σαν εκείνα που φύτρωναν κοντά στα πόδια του Αγοριού …σκεφτόταν πως ήταν κοντά του …αυτό ήθελε μόνο…νάναι μαζί…

Αυτό μαθεύτηκε σε όλη την περιοχή …έφτασε στα αυτιά του γυιού του  βασιλιά …και ήταν τόσος ο θυμός του… και η κακία του που τους καταράστηκε…να μην συναντηθούν ποτέ…

Και η κατάρα του έπιασε…το κορίτσι μέρα με την μέρα μαράζωνε…ώσπου έγινε ένα λευκό λουλουδάκι …σαν αυτά στα πόδια του αγοριού…και το αγόρι βλέποντας την αγαπημένη του οπτασία να γίνεται λουλούδι…έπεσε στο ποτάμι να πάει να την βρή…και έγινε ένα με το ποτάμι…και από τότε  κάθε μέρα είναι μαζί… η δύναμη της αγάπης τους…της τόσο αγνής…νίκησε την κακία…-