Η θυσία - Μαριέττα Κόντου

Κοίταξα, τ΄αστέρια και τα μέτρησα

ατέλειωτα μου φάνηκαν κι αγάπη μου μικρή

σκέφτηκα, τ’ αδέλφια μου να άφηνα

πουλιά να παραμείνουνε και να σωθώ εγώ.

Ήθελα, να ζήσ’ όσα στερήθηκα

τα μάτια να χορτάσουνε, τα νιάτα λαχταρούν

μα κρατώ, καρφιά μέσα στα χέρια μου

πουκάμισα αγκάθινα, να πλέκω έχω σκοπό.

Πρίγκιπα, ποτέ δεν ονειρεύτηκα

Τα μάγια να’ ταν ψεύτικα, εζήτησα εγώ

μα η ζωή, ιστό για ‘ μένα ύφανε

πουλιά να ξανανάσταινα, η δύστυχ’ αδελφή.

Τη σιωπή, μονάχα έχω παρέα μου

τον όρκο δε λησμόνησα που έδωσα ιερό

κι αν το πω, κι έντεκα θα φύγουνε

τα μάτια τους θα σβήσουνε και θα χαθώ κι εγώ.

Έπλεξα, μερόνυχτα ολάκερα

το πόνο πια δεν άντεχα και έγινα μικρή

τα κλαδιά, λυγίσανε τη πίστη μου

παλέψαν με τη πίστη μου και βγήκαν νικητές.

Ένιωσα, πως τη θυσία δεν άντεχα

κανέναν να προστάτευσα, δεν ήθελα ξανά

άκουσα, τους κύκνους να φωνάζουνε

εμένα να προστάζουνε και έκλεισα τα’ αυτιά.

«Αδελφή, μονάχα εσένα έχουμε

τα δάκρυά μας πέφτουνε και γίνονται ατμός

πάψε πια, να κλαίς για την αγάπη μας

Η πίστ’ είναι παλάτι μας κι ο πόνος λιγοστός.

Έκλαψα, συγνώμη τους εζήτησα

τη μάνα δεν ετίμησα, θα φάνηκα δειλή

μια ευχή, μονάχα μου απόμεινε

Τα’ αδέλφια να λησμόναγαν, να ήταν τυχεροί…