Η Κλαούντια Παλμαρούτσι είναι σπουδαία στην ανάμειξη ανθρώπου και ζώου. 

Τελευταία συνάντηση

Προετοιμάζοντας την...ραδιοφωνική μας εκπομπή....

"The zoo story"  ή "Μια μέρα στο ζωολογικό κήπο".
Γραμμένο απο τη Δέσποινα, και κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, απο την Θεώνη....

Συντονισμός..όχι αστεία!

Αγωνία...για να μην μείνει κανείς χωρίς...ρόλο!

Στον...αέρα (πράγματι)

Προφανώς και η ιστορία δεν είναι δραματική...

Εξίσου σπουδαίος ο συντονισμός περι βρώσης και πόσης...

Σημαντικά προβλήματα που προέκυψαν και που
χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του Δημήτρη δεν θα λύναμε ποτέ...
(Extra credits το ότι έβγαλε την Φιλαμπέλλα απο την αφάνεια...)

Είπαμε...είμαστε δεινοί βιβλιοφάγοι...
(ευχαριστούμε Μαριέττα)

Ένας σεμινάριο, που μας χάρισε όμορφες στιγμές.
 
 Η Τελευταία συνάντηση ήταν γεμάτη με πολλά συναισθήματα, αλλά μείναμε στο "θα τα πούμε ξανά"
Στο...κάτω-κάτω της γραφής...
Κάθε τέλος μοιάζει να ναι αρχή!

Μην πάει το μυαλό σας…

Είμαι η Βαρβάρα. 

Και μην πάει το μυαλό σας σε καμιά γνωστή σας Βαρβάρα, Μπάρμπαρα, Μπάρμπι και τα σχετικά. Το είδος μου λέγεται έτσι!
Η επιστημονική μου ονομασία είναι Tadorna tadorna.
Είμαι από τις μεγαλύτερες πάπιες που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Εγώ βέβαια, δεν …κυκλοφορώ. Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής, κυκλοφορώ υπό..περιοριστικούς όρους. Και αυτό γιατί μένω σε ζωολογικό κήπο.

Θα χαρώ πολύ να έρθετε να με δείτε. Που ακριβώς;
Στην είσοδο του ζωολογικού πάρκου, ακολουθήστε το μονοπάτι προς τα αριστερά. Θα δείτε μια πινακίδα που γράφει «προς ερπετάριο» . Αν είστε με την μαμά σας, καλύτερα να αποφύγετε να μπείτε εκεί. Τις ακούω τις μαμάδες κάθε φορά, που τσιρίζουν όταν ξεπετάγονται οι ταραντούλες ή βγάζει έξω την γλώσσα η βασιλική κόμπρα.
Εκεί θα συναντήσετε και τον αγαπημένο μου φίλο τον Λέον. Εννοείται πως δεν μιλάμε για λιοντάρι. Δεν θα ήταν στο ερπετάριο!
Μιλάω για τον Λέον τον χαμαιλέων.
Μην πάει το μυαλό σας σε κανένα τροπικό χαμαιλέοντα από αυτούς με τα υπέροχα χρώματα. Μικρούλης είναι ο Λέον. Από αυτούς τους μεσογειακούς. Φυσικά και μπορεί να αλλάζει χρώματα αλλά σε …πολύχρωμο δεν του βγαίνει κάτι.
Αυτό το διάστημα είναι στα…σκούρα του γιατί δεν αντέχει άλλο την συμβίωση με εκείνο το τέρας του Γκίλα! Μην πάει το μυαλό σας πως το λεώ τέρας επειδή είναι άσχημο! Έτσι το λένε, αλλά είναι και άσχημο. Και η γλώσσα του σκέτο φαρμάκι στάζει. Και γιατί έχει δηλητήριο και γιατί όλο κακίες λέει.
Πρέπει να βρούμε τρόπο να μετακομίσει ο Λέον…

Μου το λένε πως είμαι φλύαρη, αλλά μερικές φορές το καταλαβαίνω απο μόνη μου. Όπως τώρα δα.
Σταματώ την φλυαρία και καταλήγω στο πού θα με βρείτε. Είμαι παρέα με πολλές πάπιες. Και ναι, είναι κρίμα που με έβαλαν παρέα με τις απλές, κοινές πάπιες γιατί στ’ αλήθεια είμαι ξεχωριστή. Αλλά ίσως επειδή είμαι μαζί τους ξεχωρίζω πιο πολύ.

Κοίτα που μέσα από κάτι κακό βγαίνει κάτι καλό!

Και τώρα που το είπα αυτό, σκέφτηκα την ζωή μου εδώ. Ναι, μπορεί να μην φαίνεται ωραίο που ζούμε σαν φυλακισμένοι. Πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε δάση, ποτάμια, λίμνες, ακόμη και στη ζούγκλα.
Και μην πάει το μυαλό σας πως εγώ θα μπορούσα να ζήσω στην ζούγκλα!
Έχουμε μπόλικα ζώα που προέρχονται από εκείνα τα μέρη. Ξέρετε τώρα…Τίγρεις, ελέφαντες, ζέβρες… Εκεί είναι κανονικά το φυσικό τους περιβάλλον.
Πολλά όμως  ζώα έχουν γεννηθεί εδώ. Ο ζωολογικός κήπος είναι ο τόπος που μεγάλωσαν και αυτόν γνωρίζουν ως...φυσικό τους περιβάλλον. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Μετά το ερπετάριο λοιπόν,  είναι το κλουβί με τον ασπρόμαυρο λεμούριο. Και τώρα που είπα για τον λεμούριο, θυμήθηκα πως τον έχουν φέρει από τη Μαδαγασκάρη.  Τόσα δέντρα που έκοψαν εκεί, δεν είχε κλαδί ο καημένος να σταθεί.
Και λέει κάτι απίθανες  ιστορίες ο Λεμούριος…

Ξέρετε,  τα βράδια, που ερημώνει εδώ, λίγο πριν κοιμηθούμε, την ώρα που οι φύλακες μαζεύονται στο κεντρικό κτίριο για να παίξουν ντόμινο (η κίσσα τους έχει δει), εμείς παίζουμε αυτό το παιχνίδι που εσείς το λέτε «χαλασμένο τηλέφωνο». Κάθε φορά, ένα ζώο από αυτά που έχουν ζήσει στον έξω κόσμο, ξεκινάει να αφηγείται μια ιστορία. Απο στόμα σε ράμφος και από ράμφος σε στόμα, αυτή η ιστορία φτάνει σε όλα τα ζώα.
Στο χαλασμένο τηλέφωνο, οι λέξεις αλλάζουν. Εμείς είμαστε προσεκτικοί σε αυτό. Δεν θέλουμε να χαθεί τίποτε. Άρα φροντίζουμε το δικό μας τηλέφωνο να δουλεύει μια χαρά. Ψιθυρίζουμε την ιστορία ακριβώς όπως την ακούμε. Χωρίς να χαθεί ούτε γράμμα. Και τότε έρχεται μια στιγμή που ταξιδεύουμε μακριά. Στα δάση του Αμαζονίου, στη γεμάτη χρώματα Αφρική, σε απέραντα λιβάδια με διάσπαρτα δέντρα και θάμνους, σε  δάση από φοίνικες.

Και μην πάει το μυαλό σας πως αυτά τα μέρη παραμένουν έτσι. Πολλά έχουν καταστραφεί  από τους ανθρώπους. Όχι από τους ανθρώπους του ζωολογικού κήπου. Αυτοί είναι καλοί και μας φροντίζουν. Γι’αυτό και πολλά από τα ζώα που ζούσαν έξω, μένουν τώρα εδώ για να μην εξαφανιστούν.

Εγώ εδώ μεγάλωσα και είμαι μια χαρά. Είναι όμορφος αυτός ο ζωολογικός κήπος. Καθαρός, με πολύ μεγάλους χώρους για τα ζώα, φτιαγμένους να θυμίζουν φυσικά οικοσυστήματα. Μερικά μάλιστα, μπορεί να είναι πιο φυσικά και από τα φυσικά!!!
Ο φίλος μου ο Λέον, μου είπε πως ήταν πρώτα σε έναν άλλο ζωολογικό κήπο που ήταν πολύ στριμωγμένα και βρώμικα και πως οι άνθρωποι εκεί δεν ήξεραν τίποτε από ζώα. Ίσως όχι και από ανθρώπους,  μιας και που δεν είχαν καθόλου τρόπους!
Οι… «τρόποι», μου κάνουν ρίμα με το «τόποι» και θυμήθηκα ένα ποίημα που ξέρει ο Λέον  για έναν χαμαιλέοντα σαν κι αυτόν,  που λέει «σ'όσους και να πάω τόπους ίδιους βρίσκω τους ανθρώπους» αλλά εγώ διαφωνώ.
Οι άνθρωποι διαφέρουν. Και δεν ξέρω γενικά. Μιλάω για τον τρόπο που φέρονται στα ζώα. Και τώρα θυμήθηκα πως η προ-προγιαγιά μου (που ζούσε ελεύθερη…) πήγε από σφαίρα λαθροκυνηγού. Άδικα η καημένη.
Και ξέρετε τι λέω;
Πως το μεγαλείο και η ηθική ενός ολόκληρου έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που οι άνθρωποι φέρονται στα ζώα. Και μην πάει το μυαλό σας πως το σκέφτηκα εγώ…Ο Μαχάτμα Γκάντι το είπε και συμφωνώ απολύτως!

Αλήθεια, σας είπα πού θα με βρείτε;

Θα μπορούσαν να με λένε φλυαρόπαπια τόσο που μιλάω, αλλά θα με μπέρδευαν με άλλο είδος. Οι φλυαρόπαπιες είναι και αυτές αγριόπαπιες, όχι τόσο όμορφες όσο το δικό μου είδος, αλλά κάνουν απίθανες βουτιές.
Εγώ είμαι απλά μια φλύαρη Βαρβάρα και δεν θα σας πω τελικά πού θα με βρείτε. Γιατί εύκολα θα το βρείτε και μόνοι σας. Μόλις προχωρήσετε σε εκείνο το μονοπάτι που σας έλεγα και ακούσετε πολλά κουακ, κουακ…μην πάει το μυαλό σας σε κανένα γκισάρι (μοιάζουν οι φωνές μας…) αλλά σε εμένα!

Σας περιμένω.
Και προσοχή: Μην φέρετε σνακ. Μας ταϊζουν μια χαρά εδώ!

Παναγιώτα Στρίκου-Τομοπούλου
 

Φεβρουάριος 2013